Przeciwdziałanie praniu pieniędzy, 6 Dyrektywa AML – omówienie regulacji i prace nad nowymi aktami prawnymi na poziomie UE

Czym jest unijna dyrektywa AML i kogo dotyczy?

Charakter i znaczenie dyrektyw AML (AMLD)

Dyrektywy AML (Anti-Money Laundering Directives) są kluczowymi aktami prawnymi Unii Europejskiej, których celem jest przeciwdziałanie praniu pieniędzy i finansowaniu terroryzmu. Stanowią one instrument harmonizacji przepisów w państwach członkowskich i zapewnienia spójnego systemu przeciwdziałania przestępstwom finansowym w całej UE.

Kolejne dyrektywy AML zaostrzały wymogi dla podmiotów działających w sektorze finansowym i niefinansowym:

Pierwsza Dyrektywa AML

Pierwsza dyrektywa AML, przyjęta 10 czerwca 1991 r., była pionierskim aktem prawnym w zakresie zapobiegania wykorzystywaniu systemu finansowego do prania pieniędzy. Zobowiązała banki i instytucje finansowe do identyfikacji klientów i zgłaszania podejrzanych transakcji. Stanowiła podstawę do stworzenia narodowych systemów przeciwdziałania praniu pieniędzy.

Źródło: EUR-Lex

Druga Dyrektywa AML
Dyrektywa 2001/97/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 4 grudnia 2001 r. zmieniająca dyrektywę Rady 91/308/EWG w sprawie zapobiegania wykorzystywaniu systemu finansowego do celów prania pieniędzy.

Druga dyrektywa AML zmieniła i rozszerzyła poprzednią, uwzględniając nowe metody wykorzystywania systemu finansowego do prania pieniędzy. Do kręgu podmiotów objętych obowiązkami AML dodano m.in. notariuszy, księgowych, agentów nieruchomości i kasyna.

Źródło: EUR-Lex

Trzecia Dyrektywa AML
Dyrektywa 2005/60/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 26 października 2005 r. w sprawie zapobiegania wykorzystywaniu systemu finansowego do celów prania pieniędzy oraz finansowania terroryzmu.

Trzecia dyrektywa AML po raz pierwszy wprowadziła przepisy dotyczące przeciwdziałania finansowaniu terroryzmu. Zobowiązała podmioty obowiązane do podejścia opartego na ocenie ryzyka i wdrożenia środków bezpieczeństwa finansowego proporcjonalnych do tego ryzyka.

Źródło: EUR-Lex

Czwarta Dyrektywa AML (4AMLD)
Dyrektywa (UE) 2015/849 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 20 maja 2015 r. w sprawie zapobiegania wykorzystywaniu systemu finansowego do celów prania pieniędzy lub finansowania terroryzmu.

Czwarta dyrektywa AML była dużym krokiem w kierunku pełnej transparentności właścicielskiej. Nakładała obowiązek identyfikacji beneficjentów rzeczywistych i wprowadzała Centralny Rejestr Beneficjentów Rzeczywistych. Znacząco wzmocniła podejście oparte na analizie ryzyka.

Źródło: EUR-lex

Piąta Dyrektywa AML (5AMLD)
Dyrektywa (UE) 2018/843 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 30 maja 2018 r. zmieniająca dyrektywę (UE) 2015/849 w sprawie zapobiegania wykorzystywaniu systemu finansowego do celów prania pieniędzy lub finansowania terroryzmu.

Piąta dyrektywa AML rozszerzyła listę podmiotów obowiązanych o firmy działające w zakresie walut wirtualnych i portfele kryptowalut. Umożliwiła szerszy dostęp do CRBR i zaostrzyła kontrolę nad transakcjami z państwami trzecimi uznanymi za ryzykowne.

Źródło: EUR-Lex

Szósta Dyrektywa AML (6AMLD)
Dyrektywa (UE) 2018/1673 z dnia 23 października 2018 r. dotyczy zwalczania prania pieniędzy za pomocą środków prawa karnego.

Szósta dyrektywa AML, koncentruje się na ściganiu przestępstwa prania pieniędzy i jego karalności. Została nazwana „dyrektywą w sprawie zwalczania prania pieniędzy za pomocą środków prawa karnego”. Wprowadza definicję przestępstwa prania pieniędzy obowiązującą w całej UE, wskazuje katalog przestępstw źródłowych oraz nakłada na państwa członkowskie obowiązek karania osób prawnych. Celem jest zapewnienie skuteczniejszych i bardziej jednolitych sankcji w całej Unii Europejskiej.

Źródło: EUR-Lex

Kogo obejmuje zakres regulacji?

Dyrektywy AML obejmują szerokie spektrum podmiotów obowiązanych. Należą do nich m.in. biura rachunkowe, kancelarie prawne, notariusze, banki czy firmy obsługujące spółki. Regulacje mają zastosowanie niezależnie od skali działalności, a nawet jednoosobowe firmy muszą wdrożyć system przeciwdziałania praniu pieniędzy zgodny z przepisami.

Główne założenia obecnych dyrektyw AML (AMLD 4 – 6)

Identyfikacja klienta i beneficjenta rzeczywistego (KYC)

Jednym z kluczowych obowiązków wynikających z czwartej, piątej i szóstej dyrektywy AML jest szczegółowa identyfikacja klienta oraz beneficjenta rzeczywistego (ang. Know Your Customer – KYC). Oznacza to, że każda instytucja obowiązana ma obowiązek zebrać dane identyfikacyjne od swojego klienta, potwierdzić ich autentyczność oraz ustalić, kto faktycznie sprawuje kontrolę nad danym podmiotem.

W Polsce proces ten wspierany jest przez Centralny Rejestr Beneficjentów Rzeczywistych (CRBR), który gromadzi informacje o właścicielach rzeczywistych spółek i fundacji. KYC nie ogranicza się jednak wyłącznie do ustalenia tożsamości – instytucje muszą również poznać źródła pochodzenia środków finansowych klienta, jego historię oraz cel i charakter relacji gospodarczej.

Ocena ryzyka i stosowanie środków bezpieczeństwa finansowego

Dyrektywy AML wprowadzają zasadę podejścia opartego na ryzyku (Risk-Based Approach). Każdy klient powinien zostać poddany ocenie ryzyka prania pieniędzy i finansowania terroryzmu, na podstawie której instytucja obowiązana przypisuje mu odpowiedni poziom nadzoru.

W zależności od wyniku analizy stosuje się środki bezpieczeństwa finansowego w jednej z trzech kategorii:

• standardowe,
• uproszczone (w przypadku niskiego ryzyka),
• wzmożone (w przypadku podwyższonego ryzyka prania pieniędzy).

Na przykład klient pochodzący z kraju wysokiego ryzyka, posługujący się złożoną strukturą właścicielską, zostanie objęty wzmożonymi środkami bezpieczeństwa, w tym dodatkowymi pytaniami i analizą dokumentów.

Obowiązki sprawozdawcze i zgłoszenia do FIU (GIIF)

Wszystkie instytucje obowiązane mają obowiązek raportowania określonych zdarzeń do Generalnego Inspektora Informacji Finansowej (GIIF), pełniącego rolę jednostki analityki finansowej (FIU). Dotyczy to m.in.:

• zgłaszania transakcji podejrzanych (STR),
• prowadzenia rejestru transakcji okazjonalnych (np. powyżej określonego progu),
• współpracy z GIIF oraz udzielania informacji na jego żądanie.

Bardzo ważne jest, aby wszelkie zgłoszenia odbywały się z zachowaniem poufności – niedopuszczalne jest informowanie klienta o tym, że jego transakcja została zgłoszona. Pracownicy instytucji obowiązanych muszą być odpowiednio przeszkoleni w zakresie rozpoznawania ryzyk oraz realizacji obowiązków sprawozdawczych.

Te trzy elementy – identyfikacja, ocena ryzyka i raportowanie – stanowią fundament skutecznego systemu przeciwdziałania praniu pieniędzy w każdym państwie członkowskim.

Przyszłość regulacji AML – nowe akty prawne UE (AML Package)

AMLA – powołanie unijnego organu nadzorczego

W odpowiedzi na rosnące zagrożenia związane z praniem pieniędzy oraz niespójności w krajowym stosowaniu przepisów, Unia Europejska zdecydowała się na utworzenie jednolitego organu nadzorczego – AMLA, czyli Anti-Money Laundering Authority. Instytucja ta została formalnie powołana 26 czerwca 2024 r., a jej działalność operacyjna ma rozpocząć się w połowie 2025 r.

AMLA będzie miała bezpośredni nadzór nad wybranymi podmiotami o wysokim ryzyku prania pieniędzy w państwach członkowskich oraz kompetencje do przeprowadzania kontroli, nakładania kar i koordynowania działań z krajowymi organami nadzoru. Jej zadaniem będzie również zapewnienie jednolitych standardów interpretacyjnych przepisów AML w całej Unii Europejskiej.

Dla instytucji obowiązanych oznacza to konieczność spełniania jeszcze wyższych wymagań w zakresie procedur, dokumentacji i zarządzania ryzykiem. AMLA będzie także wspierać państwa członkowskie w zakresie przeciwdziałania praniu pieniędzy i finansowaniu terroryzmu poprzez dostarczanie wytycznych i wspólnych standardów.

AMLR – nowe Rozporządzenie AML

Kolejnym krokiem w reformie unijnego systemu AML jest przyjęcie AMLR – Rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie przeciwdziałania praniu pieniędzy. Rozporządzenie to, w odróżnieniu od dyrektyw, nie wymaga transpozycji do prawa krajowego – będzie obowiązywać bezpośrednio we wszystkich państwach członkowskich.

Przepisy AMLR znoszą możliwość stosowania uproszczeń na poziomie krajowym i zapewniają jednolite, wiążące zasady dla wszystkich podmiotów objętych regulacjami. Wprowadzenie tego rozporządzenia ma na celu ujednolicenie standardów zgodności i zmniejszenie przestrzeni dla arbitralnych interpretacji krajowych.

AMLR dotyczy m.in. zasad identyfikacji klienta, oceny ryzyka, przechowywania dokumentacji, obowiązków raportowych oraz wymagań dotyczących struktury organizacyjnej instytucji obowiązanych. Dla firm oznacza to konieczność dostosowania polityk wewnętrznych, szkoleń oraz systemów informatycznych do nowych przepisów.

Centralne rejestry właścicieli i zharmonizowane systemy IT

W ramach pakietu AML przewidziano również dalszy rozwój i integrację systemów informacyjnych – w tym centralnych rejestrów beneficjentów rzeczywistych. Celem jest zwiększenie przejrzystości i automatyzacji obowiązków wynikających z identyfikacji beneficjenta rzeczywistego oraz raportowania do jednostek FIU.

Wszystkie państwa członkowskie będą musiały zintegrować swoje krajowe CRBR z europejskim systemem wymiany danych. Oznacza to, że informacje o beneficjentach rzeczywistych będą łatwiej dostępne dla organów nadzorczych w całej Unii Europejskiej. Dla instytucji obowiązanych, zwłaszcza biur rachunkowych i firm obsługujących spółki, oznacza to konieczność zapewnienia zgodności systemów IT z nowymi wymogami.

Zharmonizowane systemy mają również umożliwić automatyczne raportowanie i aktualizowanie danych KYC, co przełoży się na wzrost efektywności i redukcję ryzyka błędów. To także odpowiedź na postulaty uproszczenia procesów zgodności, szczególnie dla mniejszych podmiotów, które dotychczas musiały samodzielnie dbać o dokumentowanie i archiwizowanie danych w sposób manualny.

W jakim zakresie Polska implementuje przepisy AML

Ustawa o przeciwdziałaniu praniu pieniędzy

Głównym aktem prawnym regulującym przeciwdziałanie praniu pieniędzy w Polsce jest ustawa z dnia 1 marca 2018 r. o przeciwdziałaniu praniu pieniędzy oraz finansowaniu terroryzmu. Ustawa ta stanowi implementację czwartej, piątej oraz szóstej dyrektywy AML. Była ona wielokrotnie nowelizowana, m.in. w odpowiedzi na zmieniające się przepisy unijne oraz wytyczne Komisji Europejskiej.

Ustawa definiuje kluczowe pojęcia, takie jak beneficjent rzeczywisty, instytucje obowiązane, transakcje okazjonalne, środki bezpieczeństwa finansowego czy ryzyko AML. Reguluje również obowiązki w zakresie raportowania, przechowywania dokumentacji, identyfikacji klienta oraz oceny ryzyka.

Akty wykonawcze i interpretacje

Do ustawy wydano szereg aktów wykonawczych, w tym rozporządzenia określające m.in. wzory zgłoszeń do GIIF, zasady działania Centralnego Rejestru Beneficjentów Rzeczywistych oraz sposoby przeprowadzania oceny ryzyka AML.

Ważnym źródłem wiedzy dla instytucji obowiązanych są również interpretacje i wytyczne publikowane przez Generalnego Inspektora Informacji Finansowej. GIIF regularnie aktualizuje dokumenty zawierające wskazówki dotyczące stosowania przepisów w praktyce, co jest szczególnie istotne dla mniejszych podmiotów.

Instytucje obowiązane

Do instytucji obowiązanych zaliczono banki, notariuszy, kancelarie prawne, biura rachunkowe i firmy obsługujące spółki. Lista odpowiada unijnym standardom.

Środki bezpieczeństwa finansowego

Polskie przepisy przewidują stosowanie środków bezpieczeństwa finansowego w zależności od poziomu ryzyka przypisanego danemu klientowi. Należą do nich m.in.:

• identyfikacja i weryfikacja tożsamości klienta,
• ustalenie beneficjenta rzeczywistego,
• uzyskanie informacji o celu i charakterze relacji gospodarczej,
• bieżące monitorowanie stosunków gospodarczych,
• analiza źródeł pochodzenia środków.

Zgodność z tymi wymogami ma kluczowe znaczenie, zwłaszcza w kontekście nowych obowiązków wprowadzanych przez rozporządzenie AML i działania AMLA.

Centralny Rejestr Beneficjentów Rzeczywistych (CRBR)

CRBR to jeden z filarów systemu przeciwdziałania praniu pieniędzy. W Polsce funkcjonuje on jako publiczny rejestr, do którego obowiązek zgłoszenia mają m.in. spółki z o.o., spółki akcyjne, proste spółki akcyjne oraz fundacje i stowarzyszenia wpisane do KRS.

Zgłoszenie beneficjenta rzeczywistego do CRBR powinno nastąpić w terminie 7 dni od rejestracji lub zmiany danych. Brak aktualnych danych podlega sankcjom administracyjnym i finansowym. Rejestr jest jawny, co zwiększa przejrzystość struktury właścicielskiej i ułatwia instytucjom obowiązanym weryfikację klientów.

CRBR gromadzi dane o osobach kontrolujących spółki i fundacje. Zgłoszenia są obowiązkowe i podlegają sankcjom za brak aktualności.

GIIF jako organ nadzorczy

Generalny Inspektor Informacji Finansowej pełni funkcję jednostki analityki finansowej (FIU) w Polsce. Do jego zadań należy:

• przyjmowanie i analiza zgłoszeń o transakcjach podejrzanych,
• współpraca z organami ścigania i administracji,
• kontrola instytucji obowiązanych,
• wydawanie wytycznych i komunikatów.

GIIF ma również uprawnienia do przeprowadzania kontroli, nakładania kar administracyjnych oraz wydawania zaleceń pokontrolnych.

Wytyczne i alerty

Aby pomóc instytucjom obowiązanym w realizacji obowiązków, GIIF regularnie publikuje:

• wytyczne sektorowe (np. dla biur rachunkowych, notariuszy, pośredników),
• ostrzeżenia o nowych mechanizmach prania pieniędzy,
• przykłady transakcji mogących budzić podejrzenia,
• informacje o zmianach legislacyjnych.

Dzięki tym dokumentom możliwe jest skuteczniejsze wdrażanie przepisów AML w praktyce, również w małych firmach, które nie dysponują własnymi działami compliance.

Wdrożenie 4AMLD

Polska wdrożyła czwartą dyrektywę AML poprzez m.in.:

• ustanowienie obowiązku identyfikacji beneficjentów rzeczywistych,
• utworzenie CRBR,
• nałożenie obowiązku oceny ryzyka AML,
• ograniczenie możliwości realizacji transakcji gotówkowych powyżej określonych progów.

Wdrożenie 5AMLD

W ramach piątej dyrektywy AML:

• rozszerzono katalog instytucji obowiązanych o podmioty obsługujące waluty wirtualne,
• zwiększono transparentność danych w CRBR,
• wzmocniono mechanizmy weryfikacji transakcji z państwami wysokiego ryzyka.

Wdrożenie 6AMLD

Szósta dyrektywa AML wprowadziła:

• odpowiedzialność karną osób prawnych za przestępstwo prania pieniędzy,
• rozszerzenie katalogu przestępstw źródłowych,
• ujednolicenie definicji prania pieniędzy w UE,
• wzmocnienie narzędzi ścigania przestępstw związanych z praniem pieniędzy.

Oceny międzynarodowe

Polska była wielokrotnie oceniana przez Komisję Europejską oraz FATF pod kątem skuteczności wdrożenia przepisów AML. Wskazywano m.in. na:

• opóźnienia we wdrażaniu niektórych przepisów,
• trudności interpretacyjne w środowisku MŚP,
• niewystarczające zasoby GIIF względem rosnącej liczby instytucji obowiązanych.

Problemy praktyczne

Szczególnie małe i średnie podmioty, jak biura rachunkowe czy kancelarie prawne, mają problemy z:

• kosztami wdrożenia polityki AML,
• bieżącą aktualizacją procedur,
• interpretacją nowych przepisów AMLR,
• zapewnieniem stałego nadzoru nad zgodnością.

W odpowiedzi na te trudności coraz więcej firm decyduje się na outsourcing usług AML i korzystanie z gotowych pakietów zgodności przygotowanych przez wyspecjalizowane kancelarie i dostawców technologii compliance.

Praktyczne dokumenty, które muszą znaleźć się w organizacji

Polityka AML zgodna z przepisami unijnymi

Każda instytucja obowiązana, niezależnie od wielkości, powinna opracować i wdrożyć własną politykę przeciwdziałania praniu pieniędzy, zgodną z przepisami krajowymi i unijnymi. Taki dokument powinien określać:

• procedury identyfikacji i weryfikacji tożsamości klienta,
• zasady oceny ryzyka AML i przypisywania poziomu nadzoru,
• reguły zgłaszania transakcji podejrzanych do GIIF,
• sposób prowadzenia rejestrów i dokumentacji,
• zakres nadzoru wewnętrznego i odpowiedzialności pracowników,
• procedury archiwizacji i ochrony danych osobowych zgodne z RODO.

Polityka AML musi być dokumentem „żywym”, podlegającym bieżącej aktualizacji w przypadku zmian przepisów lub struktury organizacyjnej.

Ocena ryzyka klienta (Risk Assessment)

Obowiązek przeprowadzania oceny ryzyka dotyczy wszystkich instytucji obowiązanych. Powinna ona zostać udokumentowana w formie pisemnej i aktualizowana regularnie. Efektywna ocena ryzyka opiera się na tzw. matrycy ryzyka, uwzględniającej m.in.:

• kraj pochodzenia klienta lub jego beneficjenta rzeczywistego,
• rodzaj świadczonej usługi (np. zakładanie spółek, obsługa płatności, doradztwo),
• sposób kontaktu z klientem (osobiście, zdalnie, przez pełnomocnika),
• poziom skomplikowania struktury właścicielskiej,
• historię relacji i wcześniejsze zgłoszenia.

W ramach oceny określa się progi ryzyka: niskie, średnie, wysokie. Do każdego poziomu ryzyka przypisuje się konkretne działania – np. weryfikację dokumentów, zasięganie dodatkowych informacji czy stosowanie wzmożonych środków bezpieczeństwa.

Rejestry i dowody wykonania obowiązków

Aby wykazać zgodność z przepisami AML i przygotować się na ewentualną kontrolę GIIF, organizacja powinna prowadzić odpowiednie rejestry oraz archiwizować dowody wykonania obowiązków. Wśród kluczowych dokumentów znajdują się:

• rejestr transakcji okazjonalnych,
• rejestr klientów wysokiego ryzyka,
• potwierdzenia sprawdzenia klienta w listach sankcyjnych (np. EU, ONZ),
• potwierdzenia ustalenia beneficjenta rzeczywistego,
• zapisy oceny ryzyka klienta i przyjętych środków bezpieczeństwa,
• kopie zgłoszeń przesłanych do GIIF,
• dokumentacja procedur wewnętrznych i polityk AML,
• potwierdzenia przeszkolenia pracowników z zakresu AML.

Dokumentacja ta musi być przechowywana przez określony ustawowo czas (zwykle 5 lat) i zabezpieczona zgodnie z przepisami o ochronie danych osobowych.

Utrzymywanie i regularna aktualizacja powyższych dokumentów jest niezbędna nie tylko dla zapewnienia zgodności z prawem, ale także dla skutecznej ochrony organizacji przed ryzykiem sankcji, utraty reputacji czy nieświadomego uczestnictwa w procederze prania pieniędzy.

Jak wdrożyć zmiany i zachować zgodność

Audyt zgodności z dyrektywami AML

Pierwszym krokiem do zapewnienia zgodności z dyrektywami AML jest przeprowadzenie kompleksowego audytu wewnętrznego. Taki przegląd pozwala na ocenę obecnych procedur i dokumentów pod kątem zgodności z obowiązującymi przepisami – zarówno krajowymi, jak i unijnymi, w tym rozporządzeniem AMLR.

Audyt powinien uwzględniać:

• analizę obowiązującej polityki AML,
• ocenę skuteczności obecnych środków bezpieczeństwa finansowego,
• weryfikację prowadzonej dokumentacji i rejestrów,
• sprawdzenie poziomu przeszkolenia pracowników,
• identyfikację braków oraz luk proceduralnych.

Na podstawie wyników audytu można przygotować plan działań naprawczych, obejmujący m.in. aktualizację dokumentów, wdrożenie nowych procedur, a także opracowanie harmonogramu zmian.

Pakiet wdrożeniowy dla biura rachunkowego lub wirtualnego

Aby uprościć proces dostosowania się do przepisów AML, coraz więcej firm korzysta z gotowych pakietów wdrożeniowych przygotowanych przez wyspecjalizowane kancelarie prawne lub podmioty technologiczne. Taki pakiet może obejmować:

• wzorcową politykę AML dostosowaną do rodzaju działalności,
• formularze KYC do identyfikacji i weryfikacji klientów,
• matryce oceny ryzyka z instrukcją stosowania,
• wzory zgłoszeń do GIIF,
• procedury zgłaszania transakcji podejrzanych,
• szablony dokumentacji kontrolnej,
• instrukcje dotyczące obsługi CRBR i list sankcyjnych.

Tego typu rozwiązania są zgodne z unijnymi wymogami i nowym rozporządzeniem AML. Pozwalają oszczędzić czas i zmniejszyć ryzyko błędów, zwłaszcza w biurach rachunkowych i wirtualnych, które nie mają zasobów do samodzielnego opracowania pełnej dokumentacji.

Nadzór AML i aktualizacja procedur

Utrzymanie zgodności z dynamicznie zmieniającymi się przepisami AML wymaga stałego monitorowania zmian legislacyjnych i bieżącej aktualizacji dokumentacji.

Organizacje mogą powierzyć nadzór nad systemem AML dedykowanemu pracownikowi (AML Officer), bądź skorzystać z usługi outsourcingu tej funkcji. Zewnętrzny specjalista czuwa nad poprawnością procedur, realizuje obowiązki sprawozdawcze oraz informuje o nowych obowiązkach wynikających z prawa UE, w tym przyszłych aktów wykonawczych AMLA i AMLR.

Dodatkowo warto wdrożyć:

• harmonogram przeglądu polityki AML (np. raz na 12 miesięcy),
• system powiadomień o zmianach w prawie,
• automatyczne aktualizacje dokumentów zgodnie z obowiązującymi regulacjami.

Tylko organizacje, które stale aktualizują swoje procedury i szkolą zespół, są w stanie skutecznie przeciwdziałać praniu pieniędzy i finansowaniu terroryzmu oraz uniknąć ryzyk prawnych i reputacyjnych.

Zakończenie

System przeciwdziałania praniu pieniędzy i finansowaniu terroryzmu w Unii Europejskiej przechodzi intensywną transformację. Nowa dyrektywa AML oraz rozporządzenie AMLR oznaczają bezpośrednie obowiązki dla wszystkich podmiotów obowiązanych, niezależnie od ich wielkości czy branży. Brak wdrożenia odpowiednich procedur może skutkować nie tylko sankcjami finansowymi, ale również utratą reputacji oraz odpowiedzialnością karną.

Dostosowanie się do wymogów unijnych to nie tylko obowiązek prawny, ale realna potrzeba w dobie rosnących zagrożeń gospodarczych i cybernetycznych. Warto korzystać z pomocy doradców specjalizujących się w AML – zarówno na etapie audytu, jak i późniejszego wdrożenia procedur, przygotowania dokumentacji oraz automatyzacji działań zgodnych z prawem.

Współpraca z profesjonalnymi dostawcami narzędzi i dokumentacji AML pozwala nie tylko zachować zgodność z regulacjami, ale przede wszystkim zabezpieczyć działalność firmy i jej klientów przed ryzykami związanymi z praniem pieniędzy i finansowaniem terroryzmu.